Antwerpen ligt aan beide oevers van de Schelde.

dienst voor toerisme antwerpen

Het eerste wat ik zag waren de grijze muren en torens van het kasteel van Steen (Burg Steen). Het kasteel (fort) van Sten werd van 1303 tot 1827 als gevangenis gebruikt. Tijdens de Spaanse overheersing werden protestanten die van ketterij werden beschuldigd, in de gevangenis gemarteld door inquisiteurs. In 1523 stierven de eerste protestantse martelaren in een ‘reinigend’ vuur. Het kasteel staat aan de oevers van de Schelde en maakt in feite deel uit van de stadsmuur. De Antwerpse vesting werd gebouwd in de 13e eeuw en in de 19e eeuw, als onderdeel van de strijd tegen het ondiepen van de Schelde, werd het grootste deel ervan afgebroken. Dat nette kasteel, vergelijkbaar met het decor voor een sprookje, dat in mijn ogen verscheen, is de gevel van het oude fort. Nu in het kasteel Sten is het Nationaal Scheepvaartmuseum gevestigd.

Antwerpen is zo gebouwd dat het historische centrum, met uitzicht op de Schelde, zich onmiddellijk verklaart door de hoge torenspits van de klokkentoren van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen. Ze zien eruit als tweelingzusjes met de toren van het nieuwe stadhuis van München en de toren van het stadhuis van Brussel.

Maar de sfeer en sfeer zijn hier anders. Toen we in Antwerpen aankwamen viel de avond over de stad. Het motregende, flarden wolken zweefden langs de grijze lucht, er brandde licht in de ramen. Hierdoor leek de stad gezelliger, kleiner en leek het alsof het in het verleden was verdwenen – ongeacht of de ramen van souvenirwinkels en restaurantramen blonken.

Bakstenen huisjes met hoge en smalle ramen, beeldjes op de nok van de daken gehuld in de sfeer van de 17e eeuw, toen ambachtslieden en burgerlijke vrouwen door de straten liepen, en ergens in hun ateliers werkten de groten van Dyck, Jordaens en Rubens aan doeken. Er heerste een prettige melancholie in de stad – niet een die je in droevige gedachten over de last van het aardse leven dompelt, maar een die leidt tot vreugdevolle gedachten over hete koffie en geurige wafels, over ongehaaste wandelingen die gedachten zo ordenen, over een gezellige avond met een boek.

Antwerpen heeft net als Brussel zijn eigen Grote Markt.

Enerzijds wordt het afgesloten door de karakteristieke Belgische “nominale” huisjes met beeldjes op de daken (House of Trade Guilds), en anderzijds trekt het Stadhuisgebouw (Stadhuis van Antwerpen) de aandacht met een helder kleuraccent. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het gebouw uit de 16e eeuw in renaissancestijl kan qua uitvoering vrij ingetogen worden genoemd, maar de vele heldere vlaggen die de gevel sieren, veranderen de algemene sfeer en sfeer volledig en maken van het stadhuis een fantastisch paleis of een koninklijke residentie.

Het bovenste deel van het stadhuis op de vierde verdieping is versierd met beelden van Onze-Lieve-Vrouw – de patrones van Antwerpen, beelden van Justitie en Voorzienigheid, evenals heraldische symbolen van de Spaanse Habsburgers, het Hertogdom Brabant en Antwerpse markgraven. De vierde verdieping van het gemeentehuis ziet eruit als een doorgaand balkon of galerij en wordt vreemd genoeg “gulbische” genoemd. In 1567, toen Antwerpen werd veroverd door de Spanjaarden, brandde het stadhuis bijna tot de grond toe, maar werd het vervolgens gerestaureerd, inclusief de interieurs – ze verschenen echter in de 19e eeuw en werden pas in de oudheid gestileerd. Voor het stadhuis staat een fontein. De centrale figuur van de fontein van ver lijkt op de Griekse sculptuur “Discobolus” van Myron – een man zwaait met iets in zijn hand.

Dit gebouw heet de Brabofontein-fontein en weerspiegelt de plot van de legende over de kwaadaardige reus Druon Antigone, die bij de brug over de Schelde woonde en eiste dat alle schepen die de rivier overstaken, hem eer zouden bewijzen. Degenen die weigerden te betalen, scheurde hij hun handen af ​​en gooide ze in de Schelde. Maar op een dag werd de reus ingehaald door vergelding: de Romeinse soldaat Brabo hakte zijn hand af en gooide die in de rivier. Aangenomen wordt dat deze gebeurtenis de naam aan de stad heeft gegeven: vertaald uit het Nederlands betekent “hand werpen” “een hand werpen”, en het beeld van de fontein geeft slechts het moment weer waarop de dappere Brabo de afgehakte hand van Druon in de Schelde gooit. Dus het was of niet, het is niet zeker, maar als dat zo is, dan zul je de reus niet benijden – er waren op dat moment geen traumacentra en niemand zou hem helpen.

Terugkerend naar de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal (Onze-Lieve-Vrouwekathedraal), is het vermeldenswaard dat dit een van de beroemdste “langetermijnconstructies” is: de kathedraal werd gesticht in 1352 en de bouw wordt nog steeds als onvolledig beschouwd. Bovendien is het een “kathedraal van het harde lot” – het brandde in de branden van 1434 en 1533, later leed het zwaar onder de beeldenstorm in Nederland in 1566, en in 1794 werd het geplunderd door Franse revolutionairen.

De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen wordt wel een model van “Vlammende Brabantse gotiek” genoemd, hoewel ik de betekenis van deze term niet helemaal begrijp. Binnen de muren worden verschillende monumentale schilderijen van Rubens bewaard: “De Kruisverheffing van de Heer”, “De Hemelvaart van de Heilige Maagd Maria”, “De Verrijzenis van Christus” en “Afdaling van het Kruis”.

Terwijl ik door de straten van Antwerpen liep, las ik sierlijke borden, keek ik in de uitnodigende gloeiende ramen, soms bijna volledig bedekt met klimoptapijt dat de muren van de huizen bedekte. Antwerpen slaapt pas laat, in de vele restaurants en pubs speelt muziek tot het vallen van de avond, mensen drinken bier en socializen. Je voelt hier een bijzondere sfeer – authenticiteit, oudheid, een sterke en unieke manier van leven, eeuwenlang onbreekbaar.

Antwerpen werd voor mij ook een stad met de meest eigenaardige Madonna’s. Ik zou ze “leeftijd” noemen.

Meestal wordt de Maagd Maria afgebeeld als heel jong, met een bijna kinderachtig en onberispelijk gezicht, vergeestelijkt en mooi.

De Antwerpse Moeders van God lijken oud, wijs met levenservaring, en als ze geen steen waren, zou ik gezworen hebben dat ze grijs zijn.

In het centrum van Antwerpen staat nog een andere beroemde kerk, die (ik zou eerlijk zeggen) een veel sterkere indruk op mij maakte dan de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal van Antwerpen.

Waarom? Omdat de gotische kenmerken die inherent zijn aan de kathedraal worden herhaald in het uiterlijk van andere beroemde Europese kathedralen: Keulen, Sint-Vitus in Bohemen, Onze-Lieve-Vrouw ten Zavel in Brussel, evenals in het uiterlijk van de stadhuizen van München en Brussel die ik noemde.

En deze weelderige barokke kerk is mooi, uniek en onnavolgbaar. Dit is hoe mijn favoriete tempel de kerk van St. Charles Borromeo wordt genoemd. Het werd in de 17e eeuw gebouwd als een jezuïetenkerk, en het voorbeeld dat de makers ervan inspireerde was de Gesu-kerk (La chiesa del Santissimo Nome di Gesù – “Kerk van het Heilige Landhuis van Jezus”) van de jezuïetenorde in Rome.

De gevel, het altaar en de plafondschilderingen van de Sint-Carlo Borromeuskerk zijn ontworpen door Peter Paul Rubens. In 1718 werden echter het gewelf van het schip en de schilderij van het plafond verwoest door een brand veroorzaakt door een blikseminslag. Hoe het ook zij, de rijkste, versierd met sculpturen en stucwerkgevel van de kerk is nog steeds mooi.

Als de schemering erg dik wordt, worden er lantaarns aangestoken op de Grote Markt, gaat de verlichting van het stadhuis aan en lijkt de stad in een ongelooflijke sfeer gehuld: het lijkt alsof de geur van wafels in de lucht hangt, Rubens ‘hakken kloppen op de stoep, keert terug naar zijn atelier en veegt door de lucht geen wolken, maar eeuwen …

Niets breekt de charme van de stad: geen moderne gebouwen, geen kantoren, geen passerende auto’s.

Het lijkt erop dat dit precies zij zijn – het decor dat een tijdje is opgetrokken voor een grappige fantastische uitvoering, ontworpen om de solide, goedaardige, bekwame inwoners van middeleeuws Antwerpen te amuseren.